Proktolog - postrach pacjentów :)

Gabinet, lekarz i ja. Nagle padają te najbardziej znienawidzone słowa Dobrze, to proszę opuścić spodnie, położyć się na lewym boku i kolana przyciągnąć pod klatkę piersiową. Teraz proszę się rozluźnić... Albo Proszę opuścić spodnie, uklęknąć na kozetce, podeprzeć się na przedramionach i możliwie jak najbardziej rozluźnić. Jest jeszcze Proszę opuścić spodnie, oprzeć się o krzesło, pochylić do przodu i rozluźnić. Chyba, co lekarz to ulubiona pozycja. Potem jest ten słynny dźwięk zakładania gumowej rękawiczki i smarowania zimnym żelem. A co dzieje się następnie już chyba nie muszę opisywać... 

Kiedy padają te słowa, chyba każdy Pacjent dostaje gęsiej skórki i wie, że czeka go nieprzyjemne badanie. Badanie per rectum (przez odbyt) jest często wykonywane u osób, które chorują na Crohna. Choroba może zajmować każdy odcinek przewodu pokarmowego, więc zmiany, dość bolesne, często pojawiają się na naszym ''siedzeniu''. Najlepiej jeśli obejrzy je wtedy lekarz proktolog. Swoją drogą, zawsze się zastanawiałam dlaczego lekarze wybierają właśnie tą specjalizację... ;) 

Pierwsze takie badanie miałam wykonywane w szpitalu dziecięcym. Szpital był uniwersytecki, więc oprócz Pani Doktor, od tyłu oglądała mnie spora grupa studentów. Miałam wtedy jakieś 15 lat. Przeżycie wręcz traumatyczne. Badanie przeprowadzone w pokoju zabiegowym, byłam tylko zasłonięta parawanem, który personel traktował tak, jakby był niewidoczny. Zero prywatności, intymności. Oprócz tego, że bolało i wyłam do Księżyca, to nikt nic sobie z tego nie robił. Potem został mi ogromny uraz do tego badania. No bo jak kazali mi się rozebrać od pasa w dół i przyjąć upokarzającą pozycję (kolankowo - łokciową) i patrzyło się na mnie dużo studentek, a co najgorsze studentów, to potem chciałam zapaść się pod ziemię. 

Oczywiście, że wiedziałam, że trzeba się zbadać i że to ''dla mojego dobra'' - uwielbiam to zdanie :) Kolejne badania chciałam mieć jak najszybciej z głowy. Nie patrzyłam w oczy lekarzom, którzy mnie badali, wchodziłam na kozetkę ze spuszczoną głową i modliłam się o to, by mieć to jak najszybciej za sobą, albo żeby nie usłyszeć słów wypowiadanych do studentów to może Państwo teraz chcą zbadać''. Czułam się jak rzecz, jak przedmiot, jak za przeproszeniem jakiś zepsuty otwór, który każdy chce wymacać. Rozumiem, że młodzi lekarze muszą się na kimś uczyć, ale bez przesady...

Jak skończyłam 18 lat, okazało się, że może być całkiem dobrze. Parawan wreszcie stał się widzialny, gabinet dało się na chwilę zamknąć na klucz, nie zapraszać studentów ani rezydentów. A pozycja była wreszcie mniej upokarzająca. Lepiej położyć się na boku i przyciągnąć nogi do klatki. Okazało się też, że badanie nie musi być bolesne, bo można użyć maści znieczulającej i przeprowadzić je naprawdę bardzo delikatnie. Co najważniejsze - nie musi trwać w nieskończoność, można je przeprowadzić sprawnie i dokładnie, a na dodatek szybko. Wszystko zależy od lekarza, jego umiejętności i jego ludzkiego podejścia do Pacjenta. 

Nigdy wcześnie w życiu nie pomyślałabym o tym, że będą czekać mnie takie wizyty, u takich specjalistów i tak upokarzające badania. Nie ma nic przyjemnego w tym, by rozebrać się prawie do naga przed obcym mężczyzną czy kobietą. Ogromny wstyd. Ale już wspominałam tutaj nie raz, że z Crohnem trzeba nauczyć się ten wstyd czasem chować do kieszeni, inaczej będzie ciężko. Niby jest tak, że lekarz to lekarz i widział wiele nagich ciał Pacjentów. Dla niego to tak naprawdę codzienność. A ja to bardzo przeżywam. Pamiętam jak martwiłam się tym, że podczas operacji będę całkiem naga. Trudno, trzeba się do tego przyzwyczaić :) Nie ma innej rady.