Ale wkoło jest wesoło!

Zawsze w sytuacjach bardzo stresowych związanych z moim zdrowiem, czyli przed ważną wizytą u lekarza, przed przyjęciem do szpitala, na poczekalni, przed pobraniem krwi, w drodze na ważne spotkanie często dostaję ataku śmiechu. Potrafię roześmiać się z byle głupoty.

Wyobraźcie sobie sytuację - wizyta u bardzo ważnego Profesora, dla mnie sprawa stomii lub innej też trudnej decyzji. Na poczekalni bardzo dużo chorych prawie terminalnie ludzi. Wszyscy smutni, przygaszeni, słabi, ledwo siedzą na krzesełkach. A ja nie mogę opanować śmiechu. Już teraz nie pamiętam od czego się zaczęło, ale całe moje czekanie było wypełnione śmiechem. Spojrzenia ludzi - bezcenne. Wyszłam pewnie na wariatkę, ale co zrobię, skoro tak czasem działa na mnie stres.

Kolejna sytuacja - chwilę przed operacją, zaznaczę, że bez ''głupiego jasia'' i żadnych uspokajaczy - atak śmiechu na operacyjnej. Zaczęło się od tego, jak pielęgniarka zakładała mi ''wąsy'' do tlenu i dla rozluźnienia atmosfery powiedziała ''gdyby babcia miała wąsy, to by była dziadkiem''. No i z tego tekstu śmiałam się tak, że gdyby nie to, że za chwilę kazali mi się rozluźnić i zobaczyłam coś, co zaraz wbiją mi w kręgosłup (znieczulenie zewnątrzoponowe) - to pewnie i ten ''głupi jaś'' nie byłby wcale potrzebny.

Miałam wiele sytuacji, gdzie nie powinno mi być do śmiechu. Ale właśnie ten śmiech pozwalał mi jakoś przetrwać te ciężkie sytuacje. Zamiast płakać i obgryzać paznokcie z nerwów, ja potrafiłam śmiać się pół godziny tylko z tego, że mam ogromnego pecha i coś mi się przydarzyło.

Ej, wiesz, że ja przed chorobą się mniej uśmiechałam? Byłam wiecznie wkurzoną i niezadowoloną dziewczynką. Moje zdjęcia z przed choroby są smutne, prawie wcale się nie uśmiechałam. Już w podstawówce mi mówili, że jestem poważna. I pewnie gdyby nie choroba - to dalej tak by było.
Nie zawsze mój uśmiech jest 'doklejony', bo tak chcę ukryć to, że bardzo boli. Zdecydowanie częściej mój uśmiech jest szczery, bo cieszę się chwilą. Cieszę się tym, że w tym momencie, że tu i teraz jest dobrze. I Was też zachęcam! Uśmiechajcie się! Z uśmiechem żyje się lepiej :)

I jeszcze jedna ważna rzecz. Dystans. Dystans do siebie, do swojej choroby. Bez tego nie jest łatwo. Bez tego życie to wieczne pasmo narzekań, płaczu i cierpienia. 
Myślisz, że dlaczego mam różowe włosy i chodzę w dziwnych ciuchach. Chcę mieć w życiu trochę koloru. Skoro tego koloru nie mogę mieć ot tak, to sama sobie go zrobię :)