Jak skutecznie odstraszyć od siebie ludzi?

To już nie pierwszy raz... Myślałam na początku, że chodzi o to, że jestem chora. To na chorobę zganiałam winę za to, że odstraszam od siebie ludzi. Ale może to ze mną jest coś nie tak?

Z dnia na dzień ktoś urywa ze mną kontakt. Często bez słowa wyjaśnienia. Tyle razy w życiu mi się to zdarzyło, że już chyba przestałam liczyć. Ostatnio tak się zastanawiałam, i jeszcze przed diagnozą miałam takie sytuacje. 
Jestem świadoma tego, że jestem dość specyficzną osobą i bardzo podziwiam tych, którzy mimo to dalej utrzymują ze mną kontakt. 

Zdarza mi się nie odebrać telefonu, nie odpisać na wiadomość, nie odzywać się przez parę dni, odmówić spotkania. Nie zawsze jest to spowodowane szalejącymi flakami. Czasem po prostu chcę być sama. Ale nie jestem do końca przekonana czy to wystarczający powód, by się ode mnie odwrócić. 

Od zawsze byłam cicha, spokojna, nieśmiała, wycofana. Miałam jakieś swoje malutkie grono znajomych z którymi czułam się dobrze. Wiedziałam, że mogę na nich liczyć. W szkole nie byłam jakąś ''popularną gwiazdką'', z wianuszkiem koleżanek. Nie byłam ani bogata, ani nie miałam niczego, co mogłoby zaimponować innym. Często miałam wrażanie, że dziewczyny kolegują się ze mną tylko po to, by nie było mi przykro. Miałam takie przekonanie, że nie jestem fajna. Bardzo brakowało mi pewności siebie. Potem do tego wszystkiego doszła choroba, co już całkiem sprowadziło na dno moją samoocenę. 

Miałam najlepszą przyjaciółkę. A może tak tylko mi się wydawało? Nie wiem. W każdym razie od dziecka z nią przyjaźniłam się najbardziej. Znała wszystkie moje tajemnice, problemy. Uwielbiałam z nią spędzać czas. Była dla mnie troszkę jak siostra. Potem nagle coś się popsuło, nagle kontakt się urwał. Bolało. Może nie byłam wystarczająco fajna? Może to przez to, że ludzie oskarżali mnie o anoreksję czy jakąś inną chorobę psychiczną? A może przez to, że nie chciałam palić papierosów i pić wódki w wieku 13 lat? Boli, boli do tej pory. Bo wspomnień nie da się wymazać. 

Miałam też małe grono przyjaciółek/koleżanek. Cisza. Cisza od kiedy wróciłam do szkoły po pobycie w szpitalu. To akurat jest dla mnie zrozumiałe. Może się przestraszyły. Tyle, że ja wróciłam z chorym brzuchem, nie z chorą głową. Dalej byłam TĄ SAMĄ dziewczyną. Pamiętam jak ogromnie przykro mi się zrobiło, kiedy jedna z koleżanek zapytała mnie czy mogę ją zarazić moją chorobą... Wiesz jak okropnie boli to, kiedy ktoś z dnia na dzień przestaje mówić Ci ''cześć'' a kiedy przechodzi obok odwraca głowę? A na dodatek Ty nie masz pojęcia co zrobiłaś nie tak. 

Jakoś w życiu nie mam szczęścia do przyjaciół. Podobne sytuacje jak te wyżej zdarzyły mi się wiele razy, a mam dopiero 21 lat. Cały czas boli tak samo. Albo nie - boli mocniej za każdym razem. Szczególnie wtedy gdy zachodzę w głowę co zrobiłam nie tak. Może za bardzo narzekam na życie? Przecież tak ogromnie staram się by myśleć pozytywnie. Może dlatego, że nie umiem pocieszać innych i zawsze wychodzi mi to z odwrotnym skutkiem? Może po prostu jestem jestem za mało fajna? Może jestem nudna? Może chodzi o Crohna? Nie mam pojęcia... 

Staram się sobie radzić sama. Pamiętam taki wpis do mojego pamiętnika...Już nie przypomnę sobie kto go wpisał, ale do tej pory, kiedy ktoś urywa ze mną kontakt brzęczy mi on w głowie:
,, Miej mało życzeń, to Cię uszczęśliwi. Miej mało przyjaciół, lecz niech będą prawdziwi.''
Na pewno coś w tym jest. Na pewno jest też coś w tym, że czasem bardziej można liczyć na kogoś obcego, na jego dobre słowo niż na wsparcie bliskich osób. 

Jeśli czyta to ktoś, kto się ode mnie odwrócił - przykro mi. Zwyczajnie, po ludzku mi przykro. Widocznie ja nie zasługiwałam na Twój czas, a Ty na moje (za)dobre serce. 
Jeśli czyta ktoś, kto jest ze mną od dawna, na dobre i złe. Dziękuję Ci, że jesteś i ze mną wytrzymujesz. Chyba nie jest łatwo, co? 

Może ludzie boją się choroby i boją się mnie urazić swoim zachowaniem, słowami i dlatego się ode mnie odwracają. (Nie ma czego! Moje serducho ma już w sobie tyle drzazg, że przyjmie tez kolejne). Albo to faktycznie coś ze mną jest nie tak. Nie wiem, nie mam pojęcia.