NIC się nie stało.

Świat się nie skończył i mimo wszystko był dalej... To nie był żaden koniec, wszystko działo się dalej. Dalej życie toczyło się wokół mnie. Rano wstawało słońce a wieczorem zapadał zmrok. Banał. Świat się nie zmienił. Zmieniło się MOJE życie i kończył się MÓJ świat, a przynajmniej miałam takie wrażenie, że to mógł być koniec i NIC dobrego NIGDY mnie już nie może spotkać. Myliłam się. 

Świat kończył się, kiedy pierwszy raz bardzo źle się poczułam. Był okres świąt Bożego Narodzenia. Miałam zapalenie gardła czy tam krtani, teraz już nie pamiętam. Już drugi antybiotyk nie działał, czułam się coraz gorzej. Do tej pory pamiętam to okropne uczucie - bolące gardło, napompowany brzuch, żołądek, który zaraz chciał wyskoczyć przez gardło i ta słabość. Słabość, która kazała położyć się w łóżku i w nim zostać. Wcześniej, przez 13 lat nigdy podczas choroby nie położyłam się do łóżka. Nawet kiedy kazali mi ''wygrzać'' i ''wyleżeć'' przeziębienie. Porządnie się wtedy wystraszyłam, że dzieje się ze mną coś niedobrego. 

Świat kończył się, kiedy stojąc na wadze u lekarki w gabinecie, ona spojrzała na moją mamę i powiedziała ''to anoreksja''. 

Świat kończył się, kiedy na badaniu USG lekarka szukała mi w brzuchu raka. Kiedy wygniotła mnie tak, że miałam wrażenie, że za chwilę przebije się tą głowicą do moich pleców. 38 kg młodej dziewczyny i jej, wielka, silna ręka, która wgniatała mi bardzo głęboko w brzuch głowicę od USG. Nie mogłam znieść tego, jak Rodzice na wieść o moim ''nowotworze'' byli kompletnie załamani. Nie myślałam o sobie. Nie myślałam o tym, że być może za chwilę umrę. Myślałam o nich, o tym jak bardzo cierpią i mogą cierpieć, kiedy... 

Świat kończył się, kiedy usłyszałam te dwa słowa ''Leśniowski -Crohn''. Leczenie przez całe życie, choroba nieuleczalna, NIE MA leku. Nie wiadomo, jak będzie dalej. 

Świat kończył się potem za każdym razem, kiedy kolejne leki przestawały działać. Kiedy, do toalety leciała ze mnie krew w ogromnych ilościach, kiedy wymiotowałam z bólu, kiedy byłam tak słaba, że ledwo stałam na nogach. Kończył się za każdym razem, kiedy słyszałam słowo ''stomia''. I kończy się za każdym razem, kiedy jest gorzej. 

Mówią, że najważniejsze, by potrafić się podnieść. A jak to zrobić? Mieć w pamięci to ile razy się już podniosłeś i nie myśleć o tym ile razy jeszcze będzie trzeba wygrzebywać się z tego własnego końca świata. Nie jest to proste, ale sam musisz wypracować sobie swoje ''nic się nie stało, kolejny przyjdzie dzień''. 

Za każdym razem wtedy myślałam, że to co się dzieje, to że już tak będzie źle. Myślałam, że będę się tak męczyć z chorobą, bólem fizycznym i psychicznym. Myślałam, że nie posklejam już mojego świata z maluteńkich kawałków. Było jednak lepiej, były chwile ogromnego szczęścia i radość. Były takie chwile, które chciałabym w kółko odtwarzać i tylko nimi żyć. Pewnie takich końców świata czeka mnie jeszcze bardzo dużo i nie wiadomo jak dużo czasu zajmie mi budowanie go na nowo. Jednak NIE MA sensu teraz o tym myśleć. Nie będzie dobrze. Będzie, co ma być. Życie.