mamcrohna.blogspot.pl

U mnie pierwszym objawem tego, że coś złego się dzieje było zawsze to, że robiło mi się nagle słabo i ciemno przed oczami, stąd też tytuł dzisiejszego wpisu. Anemia to trudna przeciwniczka. Wraca do mnie jak bumerang i czasem potrafi nieźle narozrabiać. Nie jest łatwo ją odesłać do diabła, bo większość popularnych metod nie działa, ze względu na chore jelita.  Jak zachorowałam i wygooglowałam nazwę ''Crohn'' to oprócz luźnych stolców nic, a nic mi się nie zgadzało. Jeszcze przez dobre parę miesięcy żyłam w przekonaniu, że to zwykłe zapalenie, za chwilę mi przejdzie i będę zdrowa... Wybrałam się pierwszy raz na wykłady na temat Nieswoistych Chorób Zapalnych Jelit jakieś pół roku po usłyszeniu diagnozy. Pamiętam, jak wtedy oglądałam na slajdach zdjęcia przetok i ropni, nie wierząc, że coś takiego może mi się w przyszłości przydarzyć. Nie chciałam wierzyć też, że kiedyś będę musiała leczyć anemię, czy też inne powikłania. Myślałam wtedy, że przejdę Crohna bardzo łagodni

Jak każdy z nas, będąc dzieckiem tak bardzo chciałam być już dorosła. Chciałam sama podejmować decyzje, żyć po swojemu. Oczywiście, też jak każdy z nas, nie zdawałam sobie sprawy z tego, że ta cała dorosłość nie jest fajna. Teraz tak okropnie tęsknię.  Tęsknię przede wszystkim do tego, że ktoś mnie zawsze uratuje. Teraz już nie ma tak łatwo. Teraz już nikt nie może zdecydować za mnie o tym, co będzie dla mnie najlepsze. Pewnie, że można mi doradzać, podpowiadać, ale i tak decyzja ma być tylko i wyłącznie moja. To ja będę się zastanawiać, rozdzierać wewnętrznie, kłócić sama ze sobą, nie będę spać w nocy.  Tęsknię za tym, jak do lekarza szłam tylko wtedy, jak trzeba było i jak to Rodzice mnie do niego umówili i szli za mną za rękę. Tęsknię za tym bezpieczeństwem, tym, że ktoś ze mną był w poczekalni, w gabinecie. Potem szliśmy do apteki, a zakupione lekarstwa sprawiały, że za mniej więcej tydzień byłam już znowu w pełni zdrowa. Tęsknię za tymi czasami, kiedy buziak od Mamy był lekars

Więcej informacji o badaniu tutaj

Każda choroba weryfikuje nasz plany. Czasem wywraca nasz świat do góry nogami, czasem wymaga przewartościowania pewnych rzeczy, a czasem tylko chwilowej zmiany planów. Wszystko zależy od tego jaka jest ta choroba, czy jest uleczalna czy nie. Duża zależy też od naszego nastawienia do choroby, od naszego charakteru i psychiki. Diagnoza spada jak grom z jasnego nieba. Przychodzi nagle, niespodziewanie.  Nie da się przygotować na chorobę. Nie da się zaplanować, że wtedy i wtedy będę chory, więc do tego czasu muszę korzystać z życia. Nie jest prawdą, że chorują i umierają tylko starsi ludzie. To taki przestarzały stereotyp, który funkcjonuje wśród tego ''zdrowego'' społeczeństwa. Kiedy byłam małą dziewczynką planowałam, że będę mieć męża, dzieci, dom i panią do sprzątania. Chciałam mieć dużo pieniędzy. Na tyle dużo, by nie musieć pracować.  Jednak chyba myślałam, że te pieniądze spadają z nieba, bo w ogóle nie przeszło mi przez myśl, że żeby je mieć, muszę najpierw na ni

Pamiętasz swoją pierwszą świadomą wizytę u lekarza? Biały fartuch budzi w nas pewien dystans, czasem wzbudza strach a coraz rzadziej poczucie autorytetu. Ktoś, kto uczył się wiele lat, by móc ratować ludzkie życie, kiedyś był postrzegany jako ktoś bardzo ważny, do kogo należy mieć ogromny szacunek, zgadzać się z jego wszystkimi decyzjami, bez oporów oddać się w jego ręce i zaufać. Do lekarza absolutnie nie wypadało zwrócić się inaczej niż ''Panie Doktorze'', nie godni byliśmy także podawać mu ręki na powitanie. A przecież relacja lekarz - pacjent powinna być partnerska, zwłaszcza w chorobach przewlekłych. Teraz gdzieniegdzie na szczęście można się już z nią spotkać, wtedy Pacjentowi lepiej chorować. Bo ten dystans i uważanie lekarza za Boga odchodzi w niepamięć. Jednak starsze pokolenia dalej pozwalają się traktować ''z góry'', nie sprzeciwiają się. Jeśli lekarz powie, że ma boleć to tak ma być i nie może być inaczej. Tomasz Matkowski w swojej książce