Drogi Crohn'ie,
6 lat temu zupełnie się Ciebie nie spodziewałam. Przyszedłeś i rozgościłeś się w moim przewodzie pokarmowym nie pytając mnie o zdanie. Przez pół roku działałeś w ukryciu, i gdyby nie szpital i seria badań oraz szybka diagnoza, to dalej myślałabym, że mam zwykle zapalenie dziąseł i chudnę, bo rosnę. W końcu na wszystko znajdzie się wytłumaczenie.
Czasem przez Ciebie płacze, czasem na Ciebie krzyczę. Sprawiasz mi dużo bólu, zapraszasz mnie na długie pobyty w szpitalach. Najlepiej dajesz się zobaczyć przez bolesne badania, do których są potrzebne rurki z kamerka wkładane w tylną część ciała. Nie policzę ile razy pokrzyżowałeś mi plany, nie chce pamiętać ile razy przez Ciebie nie mogłam czegoś zrobić. Chcę zapomnieć te wszystkie sytuacje w których odebrałeś mi godność, kiedy w trybie natychmiastowym wysłałeś do toalety, która nie zawsze była "tu i teraz", tak jak Ty byś sobie tego życzył.
Wiele razem przeszliśmy. Czasem nawet próbuje z Tobą rozmawiać i mówić dziś ważny dzień, nie możesz mi go zepsuć. Ale Ty jesteś wyjątkowy uparty, w sumie tak samo jak ja. Nie zawsze udaje mi się Cie uciszyć, chociaż się staram. Jednak czasem gniewasz się na mnie, za zjedzenie schabowego i za to, że zapomniałam wziąć leki. Nie raz mam Cię po prostu dość. Ale wiem, że będziemy razem na zawsze. Dopóki nas śmierć nie rozłączy. Musimy nauczyć się współpracować.
Nie chcę znów przeszkadzać Ci w Twojej zapalonej pracy w moim wnętrzu, jednak jeśli się nie uspokoisz, poproszę o pomoc chirurga. Wyrzuci Cię z jelita, a ja będę miała piękna remisje. Tylko boję się, że ten scenariusz znowu się nie spełni. Tak jak dwa lata temu.
Chyba nie lubisz lekarzy że skalpelem w ręce, bo postanowiłeś przenieść się na kolejny kawałek jelita. Tak żeby mi nie było nudno.
Dlatego musimy zawrzeć deal.
Ty pójdziesz grzecznie spać a ja będę żyć pełnią życia. Spełnię wszystkie postanowienia i będę o siebie dbać. Myślę, że po wspólnych sześciu latach przyda nam się odpoczynek od siebie. Nie chcę Cię zniszczyć, ani wyrzucić do kosza na odpady na sali operacyjnej, bo wiem że możesz się obrazić i wrócić w inne miejsce. Musimy lepiej ze sobą współpracować. Dostaniesz nowy lek i wszystkim będzie dobrze.
Mamy deal?
6 lat temu zupełnie się Ciebie nie spodziewałam. Przyszedłeś i rozgościłeś się w moim przewodzie pokarmowym nie pytając mnie o zdanie. Przez pół roku działałeś w ukryciu, i gdyby nie szpital i seria badań oraz szybka diagnoza, to dalej myślałabym, że mam zwykle zapalenie dziąseł i chudnę, bo rosnę. W końcu na wszystko znajdzie się wytłumaczenie.
Czasem przez Ciebie płacze, czasem na Ciebie krzyczę. Sprawiasz mi dużo bólu, zapraszasz mnie na długie pobyty w szpitalach. Najlepiej dajesz się zobaczyć przez bolesne badania, do których są potrzebne rurki z kamerka wkładane w tylną część ciała. Nie policzę ile razy pokrzyżowałeś mi plany, nie chce pamiętać ile razy przez Ciebie nie mogłam czegoś zrobić. Chcę zapomnieć te wszystkie sytuacje w których odebrałeś mi godność, kiedy w trybie natychmiastowym wysłałeś do toalety, która nie zawsze była "tu i teraz", tak jak Ty byś sobie tego życzył.
Wiele razem przeszliśmy. Czasem nawet próbuje z Tobą rozmawiać i mówić dziś ważny dzień, nie możesz mi go zepsuć. Ale Ty jesteś wyjątkowy uparty, w sumie tak samo jak ja. Nie zawsze udaje mi się Cie uciszyć, chociaż się staram. Jednak czasem gniewasz się na mnie, za zjedzenie schabowego i za to, że zapomniałam wziąć leki. Nie raz mam Cię po prostu dość. Ale wiem, że będziemy razem na zawsze. Dopóki nas śmierć nie rozłączy. Musimy nauczyć się współpracować.
Nie chcę znów przeszkadzać Ci w Twojej zapalonej pracy w moim wnętrzu, jednak jeśli się nie uspokoisz, poproszę o pomoc chirurga. Wyrzuci Cię z jelita, a ja będę miała piękna remisje. Tylko boję się, że ten scenariusz znowu się nie spełni. Tak jak dwa lata temu.
Chyba nie lubisz lekarzy że skalpelem w ręce, bo postanowiłeś przenieść się na kolejny kawałek jelita. Tak żeby mi nie było nudno.
Dlatego musimy zawrzeć deal.
Ty pójdziesz grzecznie spać a ja będę żyć pełnią życia. Spełnię wszystkie postanowienia i będę o siebie dbać. Myślę, że po wspólnych sześciu latach przyda nam się odpoczynek od siebie. Nie chcę Cię zniszczyć, ani wyrzucić do kosza na odpady na sali operacyjnej, bo wiem że możesz się obrazić i wrócić w inne miejsce. Musimy lepiej ze sobą współpracować. Dostaniesz nowy lek i wszystkim będzie dobrze.
Mamy deal?
Klaudia
Komentarze
Prześlij komentarz