Ze skrajności w skrajność

(u lekarza)

-Proszę Pani, niech się Pani zdecyduje, czy Pani ma biegunki czy zaparcia...

-Ja się mogę zdecydować. Ale mój Crohn jakoś nie potrafi. 

(''życzliwa'' koleżanka)

-Mówisz, że masz zaostrzenie i nie wychodzisz z toalety, a ja widziałam Cię wczoraj na mieście. 

-Mam. A wczoraj wyszłam z domu tylko dlatego, bo nałykałam się ogromnych ilości leków przeciwbiegunkowych i przeciwbólowych. 

(w restauracji)

-Mówisz, że nic nie jesz, a zamawiasz jedzenie. 

-Nie jem. Ale jak czasem mam lepszy dzień, to nie będę popadać w paranoje. 

(na facebooku)

-Mówiłaś, że w zaostrzeniu bardzo chudniesz, a widzę że całkiem dobrze wyglądasz. 

-Pod ubraniem mam same kości. A moje spuchnięte policzki, to efekt uboczny leków, które przyjmuje. 

(ktoś obcy)

-Uśmiechasz się, żartujesz, masz mnóstwo znajomych, a przecież mówiłaś, że choroba zabiera przyjaciół. 

-Zabiera, ale umiem cieszyć się życiem też że znajomymi. Z przyjaciółmi częściej wolę sobie pomilczeć, popłakać i pożalić się. Z resztą, przyjaciół mogłabym policzyć na palcach jednej ręki. 

(na spotkaniu face to face)

-Mówiłaś, że źle się czujesz a tak dobrze wyglądasz. Makijaż, fryzura...

- Nawet nie wiesz ile kosztowało mnie to, by wreszcie nie zakładać dresów. Uczesać włosy i nałożyć chociaż puder. Wyglądam lepiej to i oszukuje siebie że czuje się lepiej.